Zuid Chili en Valparaiso

Hallo allemaal!

Het is al een tijd geleden dat we hebben geschreven en er is veel gebeurd dus hoogste tijd voor een nieuw verslag!

Na Valdivia zijn we op eerste kerstdag naar Villarrica gegaan. Een mooi plaatsje aan een meer en bij een vulkaan in het zuiden van Chili. We hadden van te voren een hostel uitgezocht en daar aangekomen vielen we met onze neus in de boter (of, zoals we ze daar leerden, ‘with our nose in the butter’), want we werden gelijk uitgenodigd om mee te doen met het kersdiner. Dit werd gemaakt door twee Canadese vrouwen die daar verbleven en de Chileense eigenaresse van het hostel wat resulteerde in een heerlijk diner met gevulde kalkoen, aardappelen, Chileense cranberrysaus (ze hebben hier geen cranberries maar wel iets wat erop lijkt), veel gravy en echte appelmoes!

Villarrica is een slaperig maar mooi stadje in een prachtige omgeving. Het heeft verschillende stranden aan het meer (waar Joris een nieuwjaar duik heeft gedaan, misschien een beetje oneerlijk als het boven de 25 graden is), veel bergen (waar we een mooie wandeltocht gemaakt hebben in parque nacional Huerquehue), en warm water thermen. Wij hebben een van de mooiste, en vrij moeilijk bereikbare thermen ‘Geometricas’ bezocht. Deze is gelegen in een kloof en bevat een stuk of zeven baden van verschillende temperaturen die via rood geverfde stijgers bereikbaar zijn. Het ontwerp is van een bekende Chileense architect (German del Sol) en het was er echt prachtig. Na een uurtje of vier in verschillende baden gedreven te hebben moesten we helaas weer terug.

Na Villarrica zijn we iets meer naar het noorden gegaan naar het stadje Curaucatín, wat vooral wordt bezocht om een van de omliggende natuurparken te bezoeken. Hier hebben we een wandeltocht gemaakt in parque nacional Malalcahuello. In vergelijking met de natuurparken rond Villarica, die veel bezocht worden door toeristen, was parque Malalcahuello afgezien van twee rangers helemaal uitgestorven. In een prachtige tocht van zeven uur, langs verschillende soorten natuur, zijn we helemaal niemand tegen gekomen. De tocht ging tot de voet van een vulkaan waar de omgeving een beetje op een maanlandschap lijkt. Overigens kwamen we wel wat stieren tegen op het pad, eerst kleine die aan de kant gingen voor ons, daarna twee zeer grote die bovendien angstaanjagende kreten uitstootten, waarvoor wij maar even aan de kant gingen.

Na twee nachten Curaucatin hebben we een lange reis gemaakt naar Buchupureo, een klein dorpje aan de kust. Volgens de Lonely Planet was het een van de hoogtepunten in zuid-midden Chili en een mooi surfersdorpje. Eigenlijk wilden we hier al eerder heen maar omdat het moeilijk was om te bereiken (oké, en omdat we niet zo goed hadden gepland) kwamen we hier, na een reis van 12 uur op oudejaarsdag om 8 uur in de avond aan. Daar aangekomen bleek het ‘surfersdorp’ van de Lonely Planet niet meer te zijn dan een klein slaperig dorpje waar slechts enkele hostels zaten en die waren uiteraard allemaal vol. Na wat rondvragen waren een vader en zijn zoon zo vriendelijk ons mee te nemen in hun auto om zo (op oudejaarsavond) met ons het dorp rond te rijden op zoek naar een verblijfplaats. Uiteindelijk kwamen we in een cabaña terecht (een soort kleine bungalow) die eigenlijk zelfs na een flinke korting boven ons budget lag maar wel schoon en groot was en het zachtste bed had dat we hebben gehad in Chili. Onze jaarwisseling was verder heel spannend: we hebben met een Churrasco (een broodje met vlees, tomaat, avocado en mayonaise) en een biertje naar de zonsondergang gekeken op het strand en gingen voor twaalven in bed liggen omdat we uitgeput waren van de reis en alle tochten die we de dagen daarvoor gemaakt hebben (en omdat het bed zo heerlijk zacht was). Verder hebben we niet veel in Buchupureo gedaan behalve aan het strand liggen. Dat was trouwens ook het enige dat er te doen was.

Op dit moment zijn we al drie weken in Valparaíso, een stad aan de kust ten westen van Santiago. Hier zijn we bezig met een vrijwilligersproject en Joris volgt in de ochtend een Spaans cursus. Bij het vrijwilligersproject wordt een centrum voor kinderen gebouwd waar ze kunnen spelen en leren na school wanneer hun ouders nog aan het werk zijn. Het wordt gebouwd in een zeer arm deel van de stad dat een paar jaar geleden is getroffen door een grote brand waarbij veel inwoners alles kwijt waren. Het gebied is nu grotendeels weer opgebouwd alleen hebben kinderen niet veel te doen (vooral niet in de vakantie periodes) en hangen ze vaak maar wat op straat.

Het gebouw dat we maken is helemaal opgebouwd uit natuurlijke materialen en bestaat uit een houten constructie met wanddelen die gevuld worden met stro en adobe (klei). De eerste twee weken zijn we bezig geweest om de palen in de grond te zetten (fundering), vloerbalken en de vloer te plaatsen. Omdat het gebouw al twee keer eerder in elkaar gezet is bestaat alles uit prefab delen maar omdat het hout is (en niet door professionele bouwvakkers in elkaar gezet wordt) moeten er veel aanpassingen gedaan worden. Deze week hebben we wanddelen en ramen geplaatst en het begint nu de vorm aan te nemen van een echt gebouw. Het is erg leuk werk met enthousiaste mensen en het is leuk en interessant om op zo’n manier te bouwen. Meer informatie kan gevonden worden op http://www.proyectominga.cl/ en facebook https://www.facebook.com/minga.valpo.

Grappig feitje trouwens over het project is dat de projectleider in zijn jeugd in Nederland gewoond heeft en dus Nederlands kan. Vooral voor Joris erg handig af en toe!

In februari zullen we Valparaíso verlaten en nog drie weken gaan reizen in het noorden van Chili. Rond 20 februari zullen we teruggaan van Castro in het zuiden van Chili om ons te settelen waarna we in maart beginnen met werken/stage.

--

Vlak voordat we dit wilde posten hadden we trouwens onze eerste echt bewust voelbare aardbeving (er schijnen er heel veel te zijn maar meestal hele kleine die je niet echt merkt). Deze was kracht 5 en lag 61 km van Valparaiso af. De muren en het bed trilde. Best spannend. De Chilenen reageren hier trouwens niet echt op en gaan gewoon door met wat ze doen alsof er niets aan de hand is.